Την Παρασκευή, 21 Μαρτίου 2014 θα προβληθεί η ταινία "Το Αυγό Του Φιδιού" του Ingmar Bergman.
Θρίλερ, Μυστηρίου, Δραματική | Έγχρωμη | 120' | 
Το είδος του τρόμου που δεν θα μπορούσε να υπάρξει… μέχρι τώρα… μέχρι τον Μπέργκμαν! Στην ταινία ο Μπέργκμαν περιγράφει μια εβδομάδα από τη ζωή δύο Αμερικανοεβραίων στο Βερολίνο του 1923. Ο τίτλος προέρχεται από μια έκφραση του Βρούτου στον Julius Caesar του Σαιξπηρ: "And therefore think him as a serpent's egg/Which hatch'd, would, as his kind grow mischievous;/And kill him in the shel".
Πρωτότυπος τίτλος: Das Schlangenei, The Serpent's Egg
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ingmar Bergman
Πρωτότυπος τίτλος: Das Schlangenei, The Serpent's Egg
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ingmar Bergman
Ώρα: 20:45 | Η είσοδος είναι ελεύθερη!
Η ταινία περιγράφει, μέσα στην εφιαλτική Γερμανία του Μεσοπολέμου, μια βδομάδα από την ζωή του άνεργου ακροβάτη Abel Rosenberg (David Carradine), που ζει στο Βερολίνο λίγο μετά την ήττα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ήρωες μας περιφέρονται σαν χαμένοι σ’ ένα μεσοπολεμικό Βερολίνο που το πλακώνουν η απελπισία, η ανεργία, ο πληθωρισμός, η πείνα, η παρακμή. Όταν ο αδελφός του αυτοκτονεί, ο Abel και η τέως ερωμένη του αναζητούν καταφύγιο και ένας ναζιστής ("εθνικοσοσιαλιστής") γιατρός ο Vergerus (Heinz Bennent) τους το παρέχει δήθεν από συμπόνια, για να τους προστατέψει τάχα από τις διώξεις κατά των Εβραίων. Στην πραγματικότητα όμως τους χρησιμοποιεί σαν ανθρώπινα πειραματόζωα. Εκεί ο Abel θα ανακαλύψει ένα ανατριχιαστικό μυστικό που τον οδηγεί και στα αίτια της αυτοκτονίας του αδελφού του.
Όλα συμβαίνουν λίγα εικοσιτετράωρα μετά το αποτυχημένο «πραξικόπημα της μπιραρίας» του Χίτλερ, για την ανατροπή της γερμανικής κυβέρνησης. Στην, ηττημένη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανία, «σκάει το αυγό του φιδιού», το αυγό του Εθνικοσοσιαλισμού. Ο ναζισμός αρχίζει να δρα και να υποσκάπτει μεθοδικά τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας.
Η ταινία "Το Αυγό Του Φιδιού" είναι μία εκ των δύο αγγλόφωνων ταινιών του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και η μοναδική ταινία Hollywood.
Ο Ingmar Bergman ήταν Σουηδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1918 στην Ουψάλα, μεγάλωσε όμως στη Στοκχόλμη, έχοντας πατέρα έναν αυστηρό ιερέα. Η πρώτη του εμπειρία με το θέαμα ήταν ένα κουκλοθέατρο που είχε στήσει μαζί με την αδελφή του, ενώ αργότερα άρχισε να βοηθάει έναν τεχνικό προβολής σε έναν κινηματογράφο και αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με το σινεμά. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του πανεπιστημίου της πόλης άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία, πρώτα στο θέατρο και στη συνέχεια στον κινηματογράφο. Εργάστηκε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας ανεβάζοντας έργα των Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Λουίτζι Πιραντέλο, Αλμπέρ Καμύ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ζαν Ανούιγ, Μπέρτολντ Μπρεχτ, Άντον Τσέχοφ, αλλά και δικά του. Παράλληλα σκηνοθέτησε μεγάλο αριθμό ταινιών με σενάρια που έγραψε ο ίδιος, με τις οποίες αναδείχτηκε διεθνώς ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. 
Κύρια θέματα των ταινιών του είναι η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό και η αμφισβήτηση του τελευταίου, η ανάλυση των διαπροσωπικών σχέσεων και κυρίως των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και η αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μετά εγκαταλείπει τη χρήση συμβολισμών και αλληγοριών που κυριαρχούσαν σε παλαιότερες ταινίες του (Η Έβδομη Σφραγίδα, Άγριες φράουλες, Η τριλογία της Σιωπής) και περνά σε περισσότερο λιτές σκηνοθεσίες, ερευνώντας κυρίως τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και την προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει του εαυτό του.
Από το 1970 και μετά γύρισε τις ταινίες Η επαφή (1970), Κραυγές και ψίθυροι (1972), Πρόσωπο με πρόσωπο (1975), Το αυγό του φιδιού (1977), Φθινοπωρινή σονάτα (1978) και Οι μαριονέτες (1980). Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες που τήρησαν αρνητική στάση απέναντι στην τηλεόραση, σκηνοθέτησε πολλές τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων, αλλά και σειρές ή ταινίες για την τηλεόραση που μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο, συχνά σε συντομότερες εκδοχές, όπως Σκηνές από έναν γάμο (1973), Ο μαγεμένος αυλός (1974), το ντοκιμαντέρ Οι άνθρωποι του Φάρο (1979), το αυτοβιογραφικό Φάνι και Αλέξανδρος (1983), που απέσπασε πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1984, και το Μετά την πρόβα (1984). Μετά το γύρισμα της τελευταίας του ταινίας, συνέχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία στο θέατρο και με τη συγγραφή σεναρίων, κάποια από τα οποία γυρίστηκαν ταινίες, όπως Οι καλύτερες προθέσεις (1991) του Μπιλ Άουγκουστ και Το παιδί της Κυριακής (1992) του γιου του Ντάνιελ Μπέργκμαν. Το 1987 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Η μαγική κάμερα και το 1990 μια συλλογή από σκέψεις του με τον τίτλοΕικόνες. Για το συνολικό του έργο έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις, όπως το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (1977), το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (1987), το Ειδικό Βραβείο Φελίξ (1988) και το Βραβείο Ζόνινγκ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης (1989). Επίσης, από το 1978 έχει θεσμοθετηθεί κινηματογραφικό βραβείο με το όνομά του από το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Πέθανε στις 30 Ιουλίου 2007.
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ingmar Bergman | Πρωταγωνιστούν: David Carradine (Abel Rosenberg), Liv Ullmann (Manuela Rosenberg), Heinz Bennent (Hans Vergerus), Gert Fröbe (επιθεωρητής Bauer), Edith Heerdegen (κα Holle) | Παραγωγή: Dino De Laurentiis | Σχεδιασμός Παραγωγής: Rolf Zehetbauer | Μουσική: Rolf A. Wilhelm | Φωτογραφία: Sven Nykvist | Μοντάζ: Jutta Hering | Κοστούμια: Charlotte Flemming | Τοποθεσίες γυρισμάτων: Μόναχο | Στούντιο: Bavaria Studios (1976) | Χώρες Παραγωγής: Δυτική Γερμανία, Η.Π.Α. | Γλώσσες: Αγγλικά, Γερμανικά
