Την Παρασκευή, 14 Δεκεμβρίου 2018 θα προβληθεί η δραματική ταινία "Dogville" του Lars von Trier.
Σινεφίλ, Δράμα | 178' | Έγχρωμη | Δανία | 2003 | 
Tο πιο δύσκολο κομμάτι σε κάθε τέλος είναι ότι πρέπει να αρχίσεις ξανά... Το Dogville αποτελεί την πρώτη ταινία της τριλογίας USA - Land of Opportunities, ακόλουθες είναι η Manderlay (2005) και η Wasington (2007). Η ταινία επικεντρώνεται στις σχέσεις των ανθρώπων, στο πόσο εύκολα ο καθένας μετατρέπεται σε σαδιστή, βασανιστή και εκμεταλλευτή του πιο αδύναμου.
Σκηνοθεσία: Lars von Trier
Γλώσσα: Αγγλικά
Ώρα: 20:45 | Η είσοδος είναι ελεύθερη!
Το Dogville αποτελεί μια παραβολή που χρησιμοποιεί ένα αρκετά μινιμαλιστικό σκηνικό. Στην Αμερική του ’30, η φοβισμένη φυγάς Grace (Nicole Kidman), που έχει διαφύγει από εγκληματίες, βρίσκει καταφύγιο στη μικρή πόλη Dogville, κοντά στα Βραχώδη Όρη. Εκεί της παρέχεται άσυλο, με αντάλλαγμα όμως να προσφέρει βοήθεια στους κατοίκους με τις καθημερινές δουλειές τους. Όσο όμως εμφανίζονται οιωνοί κίνδυνου με την αστυνομία και γκάγκστερ να την ψάχνουν, τόσο οι απαιτήσεις τους γίνονται μεγαλύτερες απέναντί της, ώσπου φτάνουν στα όρια της ασυδοσίας. Η κοπέλα υπομένει τα πάντα με σιωπηλό πόνο και παράλογη κατανόηση, αλλά δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα.
Σκηνικά: Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα αρκετά μινιμαλιστικό σκηνικό. Αν και υπάρχουν μερικοί τοίχοι και έπιπλα, το υπόλοιπο σκηνικό υπάρχει μόνο σαν λεπτές ζωγραφισμένες γραμμές, δηλαδή περιγράμματα, τα οποία, επιπλέον, έχουν γραμμένο σαν ετικέτα πάνω τους, το αντικείμενο το οποίο αντιπροσωπεύουν. Για παράδειγμα, υπάρχουν σχεδιασμένα τα περιγράμματα κάποιων θάμνων με φραγκοστάφυλα σε έναν κήπο, ενώ συγχρόνως υπάρχει εγγραμμένο δίπλα σε αυτό το περίγραμμα η επιγραφή Gooseberry Bushes (Θάμνοι με φραγκοστάφυλα). Επιπλέον, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τοίχοι μας επιτρέπει να παρατηρούμε ανά πάσα στιγμή τι κάνει ο καθένας. Αυτή η διαφάνεια προκαλεί μια αμεσότητα και ένα σμίξιμο του θεατή με τους ηθοποιούς. Αν και η συγκεκριμένη πρακτική είναι συνήθης στο μαύρο θέατρο, δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ σε ταινία (με εξαίρεση το Γουέστερν μιούζικαλ του 1954 Red Garters). Αυτή η μορφή δημιουργίας καταφέρνει να επικεντρώσει την προσοχή του θεατή στην υποκριτική και στην αφήγηση της ιστορίας, ενώ επιπλέον υπενθυμίζει στον θεατή την τεχνικότητα του έργου. Επιτρέπει δε την παρακολούθηση της δράσης σε πολλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα, είναι αρκετά επηρεασμένο από το θέατρο του Bertolt Brecht. Τα σκηνικά δεν ήταν δύσκολο να κατασκευαστούν, αφού τα διακρίνει η απλότητα: τοίχοι από κιμωλία, φανταστικές πόρτες, παρουσίαση μόνο των άκρως απαραιτήτων αντικειμένων. Από ψηλά η πόλη μοιάζει με σχέδιο τοπογράφου. Ακόμη, για να προσδώσει τη μέρα και τη νύχτα, ο Trier χρησιμοποίησε άσπρες και μαύρες κουρτίνες αντίστοιχα. Σε μερικές σκηνές, το μαύρο χρώμα κυριαρχεί έντονα για τονίσει και την αντίστοιχη σκληρότητα που κυριαρχεί.
Παραλειπόμενα:
• Η ιστορία στο Dogville χωρίζεται σε 9 κεφάλαια και έναν πρόλογο.
• Το Dogville αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του Lars von Trier που τιτλοφορείται «USA - Land of Opportunities» ή «US and A».
• Γυρίστηκε σε σουηδικό εργαστήριο ήχου, στο Trollhattan του Trollywood, κοντά στο Göteborg.
• Η version που παρουσιάστηκε στις Κάννες ήταν 3 ωρών, ενώ αυτές που προβλήθηκαν σε άλλες χώρες έπεσαν μέχρι και σε 100 λεπτά.
• Η ταινία παραλίγο να ακυρωθεί λόγω εκλογών στη Δανία. Η καινούρια κυβέρνηση αποφάσισε να περικόψει όλες τις δημόσιες δαπάνες. Έτσι, ο Lars Von Trier, που υπολόγιζε σε μια κρατική επιδότηση 1,2 εκατομμυρίων δολαρίων, είδε ότι η στέρηση των χρημάτων ήταν απαγορευτική σε μια φιλόδοξη παραγωγή των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Η κυβέρνηση τελικά έδωσε το πράσινο φως στο δανέζικο κινηματογραφικό ινστιτούτο για να επιχορηγήσει την ταινία.
• Σχετικά με το ρόλο της Nicole Kidman. Ο Trier ξεκίνησε με σκοπό να κάνει τριλογία με αναφορές στην Αμερική, με τους ρόλους γραμμένους για την Kidman. Φήμες αναφέρουν ότι οι managers της Kidman δεν ήθελαν να αναλάβει τον ρόλο, λόγω των αντιαμερικανικών μηνυμάτων που έχει η ταινία και τον αντίκτυπο που θα είχε στην καριέρα της. Τελικά, λόγω υποχρεώσεων, η Kidman δεν συμμετείχε στις υπόλοιπες ταινίες της τριλογίας.
• To Dogville είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Βρετανής ηθοποιού Katrin Cartlidge, η οποία συμπρωταγωνιστούσε στο «Δαμάζοντας τα κύματα».
• Ο συμβολισμός κυριαρχεί στην ταινία: Ο τίτλος μπορεί να προέρχεται από το Dogma, δηλαδή θα μπορούσαμε να είχαμε την Dogmaville. Συν δημιουργός του κινηματογραφικού ρεύματος-σχολής «δόγμα 95» το οποίο δίνει έμφαση στην απλή τεχνική, για παράδειγμα γύρισμα με κινητή κάμερα, ήχοι μόνο από το σημείο λήψης κλπ.
• Ο Trier απογυμνώνει τα σκηνικά για να τονίσει τους ήρωες και την ιστορία.
• Πρόκειται για μια ιστορία τιμωρίας και εξιλέωσης. Μοιάζει με αρχαία ελληνική τραγωδία. Επιπλέον, τα ονόματα των παιδιών είναι αρχαιοελληνικά.
• Έχει κυκλοφορήσει σε DVD το «Dogs and Deer: Dogville Confessions» με τα making of της ταινίας, με διάρκεια περίπου μιας ώρας.
• Η ταινία παραλληλίζεται με το «Πείραμα», αλλά αντί για φυλακή έχουμε μια μικρή πόλη.
• Η σχέση του Trier με τους ηθοποιούς είναι επεισοδιακή. Όταν η Kidman φρίκαρε στα γυρίσματα, ο Trier την πήρε μια βόλτα στα δάση της Σουηδίας και αφού φώναξαν, τα ξαναβρήκαν. «Όταν οι άνθρωποι γύρω μου περνάνε δύσκολες ώρες, τότε είναι που εγώ περνάω καλά!» είπε ο Trier.
• Ο Trier είχε γυρίσει στην αρχή αρκετές σκηνές με Σκανδιναβούς ηθοποιούς, για να ελέγξει τις γωνίες της κάμερας καθώς και το φωτισμό του χώρου. Για μερικές σκηνές χρησιμοποίησε μέχρι και 100 κάμερες.
• Ο Trier έφτιαξε ένα δωμάτιο, όπως σε πολλά reality, στο οποίο οι ηθοποιοί πηγαίναν και έλεγαν μπροστά στην κάμερα ο,τι ήθελαν. Ήταν το κουτί της αλήθειας: Όλοι οι ηθοποιοί μίλαγαν, έκλαιγαν, γέλαγαν, εκμυστηρεύονταν και ξεσπάγανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, μπροστά στην κάμερα. Κομμάτια από εκεί χρησιμοποίησε για το αινιγματικό trailer.
(πηγή: Στέλιος Πούλιας, cine.gr)
• Η ιστορία στο Dogville χωρίζεται σε 9 κεφάλαια και έναν πρόλογο.
• Το Dogville αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του Lars von Trier που τιτλοφορείται «USA - Land of Opportunities» ή «US and A».
• Γυρίστηκε σε σουηδικό εργαστήριο ήχου, στο Trollhattan του Trollywood, κοντά στο Göteborg.
• Η version που παρουσιάστηκε στις Κάννες ήταν 3 ωρών, ενώ αυτές που προβλήθηκαν σε άλλες χώρες έπεσαν μέχρι και σε 100 λεπτά.
• Η ταινία παραλίγο να ακυρωθεί λόγω εκλογών στη Δανία. Η καινούρια κυβέρνηση αποφάσισε να περικόψει όλες τις δημόσιες δαπάνες. Έτσι, ο Lars Von Trier, που υπολόγιζε σε μια κρατική επιδότηση 1,2 εκατομμυρίων δολαρίων, είδε ότι η στέρηση των χρημάτων ήταν απαγορευτική σε μια φιλόδοξη παραγωγή των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Η κυβέρνηση τελικά έδωσε το πράσινο φως στο δανέζικο κινηματογραφικό ινστιτούτο για να επιχορηγήσει την ταινία.
• Σχετικά με το ρόλο της Nicole Kidman. Ο Trier ξεκίνησε με σκοπό να κάνει τριλογία με αναφορές στην Αμερική, με τους ρόλους γραμμένους για την Kidman. Φήμες αναφέρουν ότι οι managers της Kidman δεν ήθελαν να αναλάβει τον ρόλο, λόγω των αντιαμερικανικών μηνυμάτων που έχει η ταινία και τον αντίκτυπο που θα είχε στην καριέρα της. Τελικά, λόγω υποχρεώσεων, η Kidman δεν συμμετείχε στις υπόλοιπες ταινίες της τριλογίας.
• To Dogville είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Βρετανής ηθοποιού Katrin Cartlidge, η οποία συμπρωταγωνιστούσε στο «Δαμάζοντας τα κύματα».
• Ο συμβολισμός κυριαρχεί στην ταινία: Ο τίτλος μπορεί να προέρχεται από το Dogma, δηλαδή θα μπορούσαμε να είχαμε την Dogmaville. Συν δημιουργός του κινηματογραφικού ρεύματος-σχολής «δόγμα 95» το οποίο δίνει έμφαση στην απλή τεχνική, για παράδειγμα γύρισμα με κινητή κάμερα, ήχοι μόνο από το σημείο λήψης κλπ.
• Ο Trier απογυμνώνει τα σκηνικά για να τονίσει τους ήρωες και την ιστορία.
• Πρόκειται για μια ιστορία τιμωρίας και εξιλέωσης. Μοιάζει με αρχαία ελληνική τραγωδία. Επιπλέον, τα ονόματα των παιδιών είναι αρχαιοελληνικά.
• Έχει κυκλοφορήσει σε DVD το «Dogs and Deer: Dogville Confessions» με τα making of της ταινίας, με διάρκεια περίπου μιας ώρας.
• Η ταινία παραλληλίζεται με το «Πείραμα», αλλά αντί για φυλακή έχουμε μια μικρή πόλη.
• Η σχέση του Trier με τους ηθοποιούς είναι επεισοδιακή. Όταν η Kidman φρίκαρε στα γυρίσματα, ο Trier την πήρε μια βόλτα στα δάση της Σουηδίας και αφού φώναξαν, τα ξαναβρήκαν. «Όταν οι άνθρωποι γύρω μου περνάνε δύσκολες ώρες, τότε είναι που εγώ περνάω καλά!» είπε ο Trier.
• Ο Trier είχε γυρίσει στην αρχή αρκετές σκηνές με Σκανδιναβούς ηθοποιούς, για να ελέγξει τις γωνίες της κάμερας καθώς και το φωτισμό του χώρου. Για μερικές σκηνές χρησιμοποίησε μέχρι και 100 κάμερες.
• Ο Trier έφτιαξε ένα δωμάτιο, όπως σε πολλά reality, στο οποίο οι ηθοποιοί πηγαίναν και έλεγαν μπροστά στην κάμερα ο,τι ήθελαν. Ήταν το κουτί της αλήθειας: Όλοι οι ηθοποιοί μίλαγαν, έκλαιγαν, γέλαγαν, εκμυστηρεύονταν και ξεσπάγανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, μπροστά στην κάμερα. Κομμάτια από εκεί χρησιμοποίησε για το αινιγματικό trailer.
(πηγή: Στέλιος Πούλιας, cine.gr)
Η ταινία ήταν συνυποψήφια για το σημαντικό βραβείο Χρυσού Φοίνικα το 2003, στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά το Elephant του Gus Van Sant κέρδισε τελικά το βραβείο.
Η ταινία έλαβε τα εξής βραβεία:
• Βραβείο Bodil Καλύτερης Δανέζικης ταινίας - Lars von Trier (2004)
• Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Καλύτερου Σκηνοθέτη - Lars von Trier (2003)
• Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Καλύτερου Κινηματογραφιστή - Anthony Dod Mantle (2003)
• Βραβείο Robert Καλύτερου Σεναρίου - Lars von Trier (2004)
• Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας - Lars von Trier (2004)
• Βραβείο Robert Καλύτερου Σχεδιασμού Κοστουμιών - Manon Rasmussen (2004)
en 
Σκηνοθεσία: Lars von Trier | Σενάριο: Lars von Trier | Αφήγηση: John Hurt | Πρωταγωνιστούν: Nicole Kidman, Lauren Bacall, Paul Bettany, Chloë Sevigny, Stellan Skarsgård, Udo Kier, Ben Gazzara, James Caan | Μουσική: χωρίς πρωτότυπη μουσική | Φωτογραφία: Anthony Dod Mantle | Γλώσσα: Αγγλικά | Χώρες Παραγωγής: Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία, Φινλανδία, Ιταλία, Σουηδία και Ολλανδία | Παραγωγός: Vibeke Windeløv | Εταιρείες παραγωγής: Filmek AB, Zoma Films UK, Canal+, France 3 Cinéma | Μοντάζ: Molly Marlene Stensgård | Διανομή: Trust Film Sales ApS | Κοστούμια: Manon Rasmussen | Γυρίσματα: Σουηδία (studio), Δανία (studio)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου